woensdag 28 augustus 2013

Vooruitzicht

Zien jullie dit?


Een onderdeeltje van een bouwplan. Ons bouwplan. Deze 11,52m² worden ooit, over een goed jaar, mijn eigen hemeltje op aarde. O ja, tuurlijk ga ik ze moeten delen met mijn spelende kinders, maar dan nog. Gedaan met sleuren met machines, stofjes gaan zoeken boven in de slaapkamer, de strijkplank nog ergens anders om dan te beseffen dat ook nog dat ene kleur paspel nog boven ligt, enz enz enz.

Valt het op dat ik ernaar uitkijk?

Laat die werken maar goed vooruitgaan!
* zeg ik zeer optimistisch terwijl ze eigenlijk nog moeten beginnen*

dinsdag 27 augustus 2013

Elinina

... of iets dergelijks.

Het idee was simpel. Ik zou voor Lilith een tas maken en die vullen met wat leuke spulletjes. Bij haar eerste bezoekje aan haar broer op de materniteit zou ze die krijgen. Een contente meid met meteen ook wat "bezigheidstherapie" voor in de kamer, ideaal, toch?

Het werd een combinatie van de eenvoudig te maken tas van Elisanna  met de menina van Eloleo. Ik drukte Elisanna's tas af op 85%, en verlengde de handvaten van de menina. Het formaat is nu ideaal voor Lilith.

Broerlief gooide roet in het eten door 2,5 weken te vroeg ter wereld te komen. Ik begon aan de tas de dag voor zijn geboorte. Alle delen waren geknipt, de buitenstof en voering hingen aan elkaar, en de dag nadien zou ik dat ding wel vlug afwerken. Niet, dus. En nadien bleef alles gewoon véél te lang liggen. Te veel aan mijn hoofd. Mijn naaimachines werden schandelijk verwaarloosd.

Gelukkig komt het stilaan terug. De kriebel om te naaien is er weer, en dus werkte ik eerst maar Lilith tas af.



De spulletjes voor erin had ik wel al in huis, en die kreeg ze wel al. Dat er een tas voorzien was, wist ze gelukkig niet. Ik zou er nooit zo lang mee kunnen wachten hebben, natuurlijk.


Lilith was best blij met haar tas, maar heeft hem eigenlijk nog nooit echt gebruikt. Ik zal dus nog maar even wachten om haar nog een tasje te maken.



En zo ben ik weer gelanceerd. Ondertussen ben ik al met andere dingen bezig, en ik voel dat ik het echt gemist heb. Wordt vervolgd!

zondag 25 augustus 2013

Drie maanden

Drie maanden oud. Ernestjes derde levensmaand zullen we niet licht vergeten. Het werd de maand waarin hij zo ongeveer herboren werd. Lang leve de proffen en het hele team in UZ Gent. Wat zij voor ons Ernestje gedaan hebben, daar hadden we vooraf niet op durven hopen.

Drie maanden oud, dus. En nu pas kan hij echt beginnen groeien en bloeien. Aan zijn gewicht te zien, is hij zijn schade al ferm aan het inhalen.

Ik geniet, nu. Drinken geven is pas nu echt leuk. Momentjes om naar uit te kijken. Hij lacht en "babbelt". Doet wat een baby hoort te doen. Meer kunnen we toch niet wensen?


Ons manneke slaapt tegenwoordig het best met zijn knuffel over zijn gezichtje. En als wij het niet doen, trekt hij hem er zelf wel overheen. En zo ontdekken we bijna elke dag wel iets nieuws dat hij graag (of net niet graag) heeft...

zaterdag 24 augustus 2013

Mét inhoud!

Deze hadden jullie nog tegoed. Het babypakje dat ik zelf hield i.p.v. het aan ons buurjongetje te geven, mét inhoud.


Jullie treffen Ernest op een van zijn betere "ik-probeer-wakker-te-worden-momenten".

Het pakje is hem al bijna te klein. Kleine maatjes blijkbaar, daar bij Kiind. Tijd voor een nieuw!

vrijdag 16 augustus 2013

Home sweet home

Gisteren, een dag vroeger dan gepland zelfs, mochten we onze Ernest weer mee naar huis nemen. Heerlijk, dat ventje in zijn maxicosi mee terug de auto in, de rit naar huis, en dan terug binnen dragen, wetende dat dit symbolisch een heel grote stap was.


Even was er een gevoel van niet goed weten wat te doen, nu hij er terug is. Maar ondertussen zijn we het alweer helemaal gewoon, met ons vieren thuis. Dat de operatie hem deugd gedaan heeft, dat zullen we geweten hebben. Was hij voordien echt een mega-slaapkop, dan is hij nu veel meer wakker, en zijn stem hebben we de voorbije dagen ook al meer gehoord dan in de 10 weken voordien samen. 


Nu kunnen we echt opnieuw beginnen. Durven we eindelijk echt vooruitkijken. Veel onzekerheden, maar "que sera, sera", denken we dan maar.

donderdag 8 augustus 2013

Oef!

Het is voorbij. Gedaan. Die operatie die al tien weken voor ons ligt, ligt nu achter ons, en believe me, dat voelt veel beter.

Ons manneke heeft het allemaal goed doorstaan. Zijn hartje is meteen na de operatie zelfstandig beginnen kloppen, en sinds deze namiddag ademt hij ook helemaal zelfstandig. 't Is een vechtertje, en da's goed.

Hem moeten afgeven was zonder twijfel het moeilijkste wat ik in mijn leven al heb moeten doen. Niet dat we geen vertrouwen hadden in chirurg en anesthesist en de rest van het team, natuurlijk, maar toch. Die vijftal uur wachten gingen uiteindelijk redelijk snel voorbij, en het verlossende telefoontje kwam iets vroeger dan aangekondigd, dus we hadden gelukkig geen tijd om ons nog wat extra op te jagen.

En nu, nu kan het alleen maar beter beginnen gaan.

zondag 4 augustus 2013

Playday dress wordt t-shirt

Ik probeerde het nog een paar keer, maar het verdict bleek onomkeerbaar. Eén nacht slapen met een slaapkleedje was genoeg. Dus daar lag het dan. Overdag aandoen was voor onze meid ook geen optie, want dat ding diende om te slapen, logisch, toch?

Een t-shirt, dus. Ik vond het zonde dat het nooit meer gedragen zou worden, want ik vind de combinatie van paars en oranje haar wel goed staan, eigenlijk. Ik knipte er gewoon een stuk af, hing er onderaan nog een oranje boordje aan, en klaar.




Valt het op dat ons dametje niet veel zin had in poseren? Tja, ze stond te popelen om naar het zwembad te vertrekken, en dan kwam ik op zo'n ongepast moment af met het fototoestel... arm kind, met zo'n blogmoeder...

zaterdag 3 augustus 2013

D-day

7 augustus 2010 was onze mooiste dag. Het is een cliché, ik weet het, maar het klopt ook gewoon.



Veel feesten zal er dit jaar niet inzitten, want net op diezelfde 7 augustus wordt ons Ernestje geopereerd. Ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken, maar dat wordt hoe langer hoe moeilijker. Het idee dat er toch altijd een kans is dat het niet goedkomt... het beneemt me de adem, en ik word almaar banger. Geen idee hoe ik die lange vijftal uren wachten zal doorkomen, woensdag.
Ik geef hem alvast zoveel knuffels dat hij een hele reserve heeft, en dat zal alvast hetzelfde zijn als wat ik zal doen, zodra het achteraf weer mag.

Het worden de moeilijkste uren en dagen van ons leven, maar laat ons hopen dat we er achteraf kunnen op terugkijken als de dag dat hij een nieuwe start kon nemen!