Skippy dress

Toen Mieke haar Skippy pullover met ons deelde, kwam er meteen een project bij op mijn sowieso-al-niet-al-te-korte naaiplannenlijst: de skippy dress. Ik vind het niet zo makkelijk om tricot-patroontjes voor mezelf te vinden, maar deze zag ik zitten - love at first sight! Ik bestelde het patroon meteen, bestelde stof, knipte in de naailes ijverig alle patroondelen uit - en vervolgens verdwenen die in een verhuisdoos, waar ze zielig lagen weg te kwijnen.

Maar zie! Ik duikelde ze weer op, zette mezelf aan het werk, en luttele uurtjes later was mijn eigenste Skippy Dress geboren. En ik ben zo blij als een kind, een heel blij kind zelfs!

Wat een heerlijk patroon is het. Toen ik ermee bezig was, durfde ik daar nochtans wel aan twijfelen. Het bovenste deel is buiten proportie lang, en daardoor lijkt het erop dat de rok geweldig veel te kort is. Het was dus met een klein hartje dat ik voor het eerst aantrok, maar hoera! Dat bovenste deel moet een beetje "bloezen" (hoe noem je dat eigenlijk?), en de rok is gewoon perfect.

Ik koos voor de driekwartmouwtjes (waarvan er op de foto eentje een beetje raar geplooid is, maar soit, let vooral op de rimpeltjes aan de schouder) en de rolkraag. In die kraag zit trouwens een "twist", een heel leuk detail, o zo simpel maar het maakt de kraag wat voller.

Ik gebruikte Punta di Roma - tricot, dus Miekes veronderstelling dat de rok niet goed viel wegens de dunheid van haar stofje, zou wel kunnen kloppen. Bij mij valt hij perfect.

Zoveel voldoening uit een simpel patroon, daar word ik nu eens blij van. Wie weet, binnenkort, een meer lente-achtige versie, zonder kraag en met korte mouwen...

En ook deze keer hadden we een kleine indringer tijdens de fotoshoot...

Vogelkleedje

Ik heb duidelijk een zwak voor vogelstofjes. Ik verwerkte er al veel, ben er nog mee bezig en in de kast liggen er nog wel een aantal te wachten. Onze gevederde vrienden doen het goed ten huize Piepow - allé, 't is te zeggen, zolang ze zich op een stofje vertonen.

Het vogelkleedje dat ik vorig jaar voor Lilith maakte, is te klein geworden, tot groot verdriet. Toen ik haar liet zien welke vogelstofjes ik nog liggen had (want ja, tuurlijk, de vervanger moest ook weer met vogeltjes zijn), bleek de keuze heel gemakkelijk.

Ik koos ervoor om het bovenstukje van Lotta te gebruiken, maar zonder de halsuitsnijding voor de flapjes. Vorig jaar maakte ik twee Lotta's voor Lilith, en die pasten haar perfect, maar deze keer ging ik toch de mist in. Het bovenstuk is te wijd aan haar borst, de armsgaten staan open en verlenen net iets te veel inkijk. Ik herken er echt het model van vorig jaar niet in, terwijl ik gewoon een maatje groter maakte.

Een beetje gekke pose, maar dit is de enige

foto waarop het probleem enigszins te zien is...

Misschien is dit patroon niet bedoeld om het zonder de flapjes te maken? Probeerden jullie dit ook al uit - met of zonder succes?

Jammer, o zo jammer, want de kleuren van het stofje staan haar goed. Ze zal het kleedje sowieso wel willen dragen, ik hoop het met een longsleeve eronder toch enigszins draagbaar te kunnen maken... Volgende zomer probeer ik het patroon opnieuw, mét flapjes - en dan maar hopen dat het wel past).

Ernest wilde ook meedoen aan de shoot, en wilde van geen wijken weten. Zodra we samen aan iets bezig zijn, komt hij zo snel hij kan aangekropen (aangeslopen, eigenlijk, om precies te zijn) en dringt hij zo hard aan tot we toegeven :-)

Hartjesregen

Vorig jaar april al (I know!) won ik een give-away bij Mie Katoentje. Geef maar door welke tekening je in flock wil ontvangen, zei ze, en die zou ze dan met haar Cameo uitsnijden. Aangezien ik toen mijn eigen Cameo nog niet had, waagde ik mijn kans, en zie, soms staat het geluk aan mijn kant.

Dat ik dat flockje nu pas op een t-shirt voor Lilith zette, is een beetje schaamtelijk. Het moest sowieso op een witte t-shirt, vond ik, en de enige die ze toen had vond ik wat aan de kleine kant, dus ze zou er niet lang genoeg geniet van hebben. En tja, eens ik iets op de lange baan schuif...

Maar soit, het kwam er dus uiteindelijk van, en ze is er even blij mee als ik verwacht had, die krullenbol van ons. Missie geslaagd!

Merci Hanne!

Jastrui

... of moet het truijas zijn?

Voor Ernestje kocht ik deze winter geen echte jas. Dat manneke loopt nog niet en zit nog in zijn maxicosi (jaja, op zijn bijna 20 maand), dus zo'n dikke winterjas zou voor hem alleen maar lastig zijn. Ik ging dus op zoek naar van die heerlijk zachte en warme kaptruien, die voor hem als jas zouden dienen. En aangezien het toch ook wel dringend tijd werd dat ik een deelbare rits leerde inzetten, besloot ik er maar meteen ook zelf een te maken.

Het ding moest aan een paar eisen voldoen. Ik wilde het volledig gevoerd met de meest zachte stof die ik zou vinden. Ik wilde een toffe sweaterstof aan de buitenkant, jongensachtig maar toch lief genoeg voor mijn kleine vent. En in de kap moesten touwtjes zitten, die ik lekker lang zou laten hangen want laat op zo'n touwtjes sabbelen nu een van Ernestjes grote hobby's zijn.

De sterren-sweaterstof vond ik bij de Soldeur in Kortrijk. Ik ging er tot voor kort niet vaak naartoe, maar aangezien ik nu les geef in een school op slechts een kleine kilometer bij de winkel vandaan, passeer ik er al wel eens vaker als ik iets nodig heb.
De binnenstof wilde ik meteen oranje. Om de een of andere reden was de combi grijs-oranje iets wat ik perfect zag zitten. Ik zocht naar oranje borg, vond die niet, maar kwam wel terecht bij deze oranje microfur (bij Stoffenkraam.nl). En echt, dat is de zachtste stof ooit. In de naailes kwam iedereen altijd maar voelen aan dat stofje omdat het zo heerlijk zacht is. Ik overweeg serieus om voor mezelf ook een lap aan te kopen en er iets heerlijks van te maken tegen komend najaar.

Nog oranje touw door een tunneltje aan de kap, waarvoor ik voor het eerst van die ogen in moest slaan, en ik had alles wat ik wilde.

Ik vergat eraan te denken dat Ernestje korte armen heeft en ik het patroon dus had moeten aanpassen, en dus zijn de mouwen veel te lang. Als ik de courage nog vind, pas ik dat misschien nog aan.

Ik ben redelijk content, al mocht de afwerking wel beter. Gelukkig dat Ernest zelf dat allemaal niet aan zijn hart laat komen, en wel gelukkig lijkt met zijn trui - Ernest is ons eeuwige zonnetje in huis, zoals jullie ook weer op onderstaande foto's kunnen zien...